Top-beklimming

De sterrenhemel is onvoorstelbaar. Zoveel, zo helder, een band van sterren, de melkweg inkijken.. ik ontplof zowat bij zoveel schoonheid.

We schuifelen voetje voor voetje in het donker. Uren, minuten, ze tellen hier niet. We weten dat de pauzes heel kort zullen zijn en dat ze proberen ons als groep bij elkaar te houden. Maar we zijn met 27 en dat is veel. Warner is de enige die de topbeklimming helaas niet meemaakt. Hij besluit op het laatste kamp terug te keren. Te ziek. Wat jammer! De rest gaat het aan. Pauline loopt voor me. Met een luchtweginfectie aan de reis begonnen. Ik bewonder haar enorm. Ze redt het tot nog toe. Het is zwaar, maar ze doet het.

Op enig moment gaan mijn schouders steeds meer zeer doen. De rugzak voelt als lood. En weer staat er ongevraagd een gids naast me bij de rust, die de rugzak zonder vraag overneemt. Ik protesteer inmiddels niet meer. Stoer doen is hier niet aan de orde. Sterk zijn wel, maar stoer doen niet.

Het is een soort trance waarin je uren lang terecht komt. Voetje voor voetje. De gidsen zingen af en toe. Dan klinkt in het donker opeens een Afrikaanse stem die de Kilisong inzet, bijgevallen door andere gidsen. En soms doen we het zelf en vallen zij in. Ik verlies besef van tijd, van duur, van wel of niet het halen. Ik ben in elke stap. Hoe hoger we komen hoe zwaarder de stappen. Hoe langzaam ik ook loop, boven de 5000 m moet ik elke 10 stappen rusten. Dat gaat em niet worden zo. Opeens valt me een beeld in van de presentatie van Katja Staartjes over de Everest, die ze jaren geleden hield in op een conferentie. Niet de gewone stap (hoe langzaam ook), maar een stap waarbij je eerst je ene voet helemaal neerzet voordat je de andere optilt. Dat geeft een rustpauze bij iedere stap. Ik kom zo in een ritme, met mijn wandelstokken erbij, waarmee ik door kan blijven gaan.

Op enig moment wijst Laurentio (de gids die bij me loopt deze nacht) naar achter. Ik kijk.. de zon komt op. Ik kan er nog van ontroeren.. wat een schoonheid. Pril licht, gezien van 5500 meter, over de horizon, over het Afrikaanse land. Alles gaat hier intens, afzien, genieten, doorvoelen.

We lopen verder. Af en toe stopt Laurentio; drink! mijn camelbag is stuk dus ik moet het hebben van losse flessen en moet dus stoppen om te drinken. Het water bevriest, ik drink ijsblokjes. Hindert niet. Het is vocht. Cindy's repen verdeel ik over de nacht.

Het licht is prachtig maar heeft een nadeel; je ziet de stijle klim die nog voor je ligt in zijn geheel en je weet wat elke stap kost.

Dennis en Pauline lopen vlakbij. Syvia ook. Dennis en Sylvia allebei hoogteziek. Af en toe geeft Dennis over. Syvia kermt van de hoofdpijn. Pauline doet het gewoon op het tempo dat ze het kan. Ik weet dat mijn lichaam niet uitgerust op reis ging en dat de hoogteziekte tol heeft geeist dus verlang geen recordtijd van mezelf. Voetje voor voetje. Ik ben niet ziek, dus gewoon volhouden.

Na een eeuwigheid is de kraterrand in zicht. Pauline voor me wordt door twee gidsen naar boven ondersteund. Ze maakt bijna oergeluiden tijdens haar laatste meters en dat beeld en die geluiden zetten zich vast op mijn harde schijf. Zo indrukwekkend. Ik kom vlak na haar boven. Strompel over de rand. Lach en huil. Mijn maatje was er blijkbaar een kwartier eerder en zag me lopen. Hij besloot te wachten om me niet alleen aan te laten komen. Wat lief. Omhelzingen. Huilen. Ontladen. We zijn in ieder geval op Stella Point. Nog niet de top, maar wel de sub-top! Foto's. Overleg; verder naar Uhuru-peak? Ieder moet voor zichzelf gaan. Ik kijk Pauline aan; lieverd, je bent zo onvoorstelbaar sterk geweest, maar je hebt ook twee kinderen thuis.. ik laat het bij die opmerking. Kijk om naar mijn gids. Hij lacht; You are not sick, just exhausted. So you are gonna make it! Yes, I will, ik stap meteen op en ga.

200 m stijgen nog maar. Een richel, geen steile wand. Ik kom mensen tegen van het team die net op Uhuru zijn geweest. Omhelzingen, bemoedigingen. Laurentio pakt mijn arm. Kom, verder! Voetje voor voetje, hoewel ik zou willen rennen. Maar ja, op 5800 m is dat niet zo'n fris idee. Ik lach alleen maar. Verwissel de arm van Laurentio voor zijn hand. We are going together friend! Hand in hand lopen we de top op. Hij was er de hele nacht voor me, we delen dit samen! Uhuru! Ik lach, kijk om me heen. Wat een uitzicht, wat een gletsjer! En ik heb nog wat te doen...

Ik laat me op mijn knieën vallen en pak iets scherps. In het zand schrijf ik JELTE. Ik denk aan Marijke en Jos, aan hun kleine mannetje dat een half jaar oud werd. Ik teken er een hart onder. Syvia heeft feilloos door dat er iets bijzonders gaande is en fotografeert. Ik krijg de foto's nog.

Een foto nog bij het bord en dan weer terug. Allemachtig, we hebben het gehaald! Met Nienke, Pieter, Jurjen, Laurentio en Sylvia afdalen. En ja.. ik wist het.. maar dat is een uitdaging na de uitdaging. Maar he! Dit neemt niemand ons meer af!