Terug naar kamp 4 en verder
Door: Marinka
Blijf op de hoogte en volg Marinka
20 Februari 2015 | Nederland, Nederland
We wisten het; afdalen na de beklimming is zwaar. No kidding!
We zijn al 17 uur aan het lopen met een onderbreking van een paar uur. Op deze hoogte.. he! Dat is heel wat.. dus; niet zeuren en terug. We laten ons glijden door het lava-gruis, struikelen regelmatig omdat ons evenwicht niet zo sterk is hier en de vermoeidheid in de benen zit. Af en toe even zitten. Ik leun met mijn hoofd op mijn stokken. Dont sleep! zegt Laurentio. Hij heeft duidelijk haast, wil ons naar het kamp krijgen. We zien het kamp al heel lang liggen maar het duurt uren voordat we er zijn. Het is heet ondertussen. Mijn thermo, dikke joggingbroek en te grote huurskibroek waren vannacht geweldig maar nu wat minder. Ik smeer maar heb geen lippenblock. In de koffer... what else is new. Water is op bij sommigen. Dus we delen.
In etappes komen we steeds dichterbij. Een Amerikaan ziet ons aankomen. Congrats! How was it? Very heavy, zegt Jurjen. De Amerikaan haalt zijn schouders op. I know. Did it several times. But he! Otherwise it would not be a challenge. Ik lach.. Thats very true!
We klimmen over rotsen naar beneden en bereiken eindelijk het kamp. Peter Paul zit er al. Ik zag hem al vroeg afdalen. Nu hoor ik dat hij zo ziek was dat hij geen keuze had. Hallucinaties begreep ik? Heftig! Hugo is ook heel ziek. De rest van ons is gematigd ziek:-) Ik hoest en voel me koortsig. Drink wat en ga eerst rusten. Een koortsige sluimerslaap. Het is te heet in de tent, maar ik kan niets bewegen. Na misschien 1,5 uur worden we geroepen; eten.
Het moet wederom; geen trek. Maar! er zijn pannenkoeken en vers fruit. Ik geniet van twee flappen met mango en uitgeknepen citroen. Vooruit; wat suiker erover voor de energie. En thee, heerlijk. Peter Paul constateert dat ik niet meer zo zwart zie. Hij bedoelt hoogstwaarschijnlijk niet het stof, want ik heb nog niets aan hygiene gedaan. Maar ongetwijfeld zag ik grauw van vermoeidheid toen ik aankwam. Iedereen krabbelt een beetje op. We moeten wel, want we hebben nog een afdaling voor de boeg. Iedereen checkt elkaar een beetje hoe het is. We pakken onze spullen. Met tegenzin. Eigenlijk wil je alleen maar slapen. Maar we moeten dalen, naar lagere oorden. Beter voor de zuurstof, onder de 4000 m.
Hugo is zo ziek, maar ook hier geldt; geen keuze; je moet lopen. Met hulp, maar wel zelf.
We dalen en krijgen weer wat gelegenheid te praten. Onderweg naar boven werd dat steeds minder. Dus wat leuke gesprekken nu. En na een aantal uur, het kamp op 3800 m. Ik reken uit; in 36 uur hebben 25 uur gelopen...op deze hoogte. Heel langzaam zinkt in wat we gedaan hebben. Er is nog geen hosanna stemming. Daarvoor zijn we nog te moe. Maar het zinkt wel langzaam in.
Het kamp ligt tussen bomen.. weer begroeiing.. wauw!
We wisselen wat uit, eten, wassen een beetje. Nog steeds geen batterij en ook geen stroom die ik kan gebruiken van een ander. Dat is schaarser hier dan medicijnen. Onrustig gevoel; ik kan thuis niet laten weten dat we het gehaald hebben en dat we ok zijn... ik moet het loslaten. 7% batterij op enig moment, met een laatste restje op een Waka Waka, maar de berichten gaan er niet uit.. Nu echt loslaten, zoals deze hele week; overgeven aan de situatie.
We duiken er vroeg in. Ik vergeet dat we nog steeds op grote hoogte zijn, want het voelt al zoveel lager. Ik vergeet drinken mee te nemen in de tent omdat ik denk dat we het al gehaald hebben. Dom! Vroeg in de ochtend word ik wakker. Het is nog donker. Mijn mond is van leer, mijn lippen staan strak. Ik voel eraan. Helemaal opgezwollen van de blaren. Normaal zou je om hulp vragen. Hier gaat dat niet. Kleding aan, schoenen aan. Uit de tent kruipen. Naar de wc. Waterfles mee.. er staat nog geen schoon drinkwater..
Lieve koks gaan meteen aan de slag. Ze zijn al wakker. 10 minutes miss.. Ok. Ik ga op een tak zitten. Het is wat het is. Nog even een leren mond.
Langzaam komt de zon op.. weer zo'n schoonheid. Ik loop langs de tent van Pieter en Peter Paul; jongens even kijken.. maar ze hebben de tent al opengeritst.
Ik duik mijn slaapzak nog even in met een opengeritste tent en geniet van het schouwspel recht voor me. Ik geniet van wat water en de warmte van mijn slaapzak.
Nog een aantal uur dalen en dan zijn we er.. En nu nog even hier.
We zijn al 17 uur aan het lopen met een onderbreking van een paar uur. Op deze hoogte.. he! Dat is heel wat.. dus; niet zeuren en terug. We laten ons glijden door het lava-gruis, struikelen regelmatig omdat ons evenwicht niet zo sterk is hier en de vermoeidheid in de benen zit. Af en toe even zitten. Ik leun met mijn hoofd op mijn stokken. Dont sleep! zegt Laurentio. Hij heeft duidelijk haast, wil ons naar het kamp krijgen. We zien het kamp al heel lang liggen maar het duurt uren voordat we er zijn. Het is heet ondertussen. Mijn thermo, dikke joggingbroek en te grote huurskibroek waren vannacht geweldig maar nu wat minder. Ik smeer maar heb geen lippenblock. In de koffer... what else is new. Water is op bij sommigen. Dus we delen.
In etappes komen we steeds dichterbij. Een Amerikaan ziet ons aankomen. Congrats! How was it? Very heavy, zegt Jurjen. De Amerikaan haalt zijn schouders op. I know. Did it several times. But he! Otherwise it would not be a challenge. Ik lach.. Thats very true!
We klimmen over rotsen naar beneden en bereiken eindelijk het kamp. Peter Paul zit er al. Ik zag hem al vroeg afdalen. Nu hoor ik dat hij zo ziek was dat hij geen keuze had. Hallucinaties begreep ik? Heftig! Hugo is ook heel ziek. De rest van ons is gematigd ziek:-) Ik hoest en voel me koortsig. Drink wat en ga eerst rusten. Een koortsige sluimerslaap. Het is te heet in de tent, maar ik kan niets bewegen. Na misschien 1,5 uur worden we geroepen; eten.
Het moet wederom; geen trek. Maar! er zijn pannenkoeken en vers fruit. Ik geniet van twee flappen met mango en uitgeknepen citroen. Vooruit; wat suiker erover voor de energie. En thee, heerlijk. Peter Paul constateert dat ik niet meer zo zwart zie. Hij bedoelt hoogstwaarschijnlijk niet het stof, want ik heb nog niets aan hygiene gedaan. Maar ongetwijfeld zag ik grauw van vermoeidheid toen ik aankwam. Iedereen krabbelt een beetje op. We moeten wel, want we hebben nog een afdaling voor de boeg. Iedereen checkt elkaar een beetje hoe het is. We pakken onze spullen. Met tegenzin. Eigenlijk wil je alleen maar slapen. Maar we moeten dalen, naar lagere oorden. Beter voor de zuurstof, onder de 4000 m.
Hugo is zo ziek, maar ook hier geldt; geen keuze; je moet lopen. Met hulp, maar wel zelf.
We dalen en krijgen weer wat gelegenheid te praten. Onderweg naar boven werd dat steeds minder. Dus wat leuke gesprekken nu. En na een aantal uur, het kamp op 3800 m. Ik reken uit; in 36 uur hebben 25 uur gelopen...op deze hoogte. Heel langzaam zinkt in wat we gedaan hebben. Er is nog geen hosanna stemming. Daarvoor zijn we nog te moe. Maar het zinkt wel langzaam in.
Het kamp ligt tussen bomen.. weer begroeiing.. wauw!
We wisselen wat uit, eten, wassen een beetje. Nog steeds geen batterij en ook geen stroom die ik kan gebruiken van een ander. Dat is schaarser hier dan medicijnen. Onrustig gevoel; ik kan thuis niet laten weten dat we het gehaald hebben en dat we ok zijn... ik moet het loslaten. 7% batterij op enig moment, met een laatste restje op een Waka Waka, maar de berichten gaan er niet uit.. Nu echt loslaten, zoals deze hele week; overgeven aan de situatie.
We duiken er vroeg in. Ik vergeet dat we nog steeds op grote hoogte zijn, want het voelt al zoveel lager. Ik vergeet drinken mee te nemen in de tent omdat ik denk dat we het al gehaald hebben. Dom! Vroeg in de ochtend word ik wakker. Het is nog donker. Mijn mond is van leer, mijn lippen staan strak. Ik voel eraan. Helemaal opgezwollen van de blaren. Normaal zou je om hulp vragen. Hier gaat dat niet. Kleding aan, schoenen aan. Uit de tent kruipen. Naar de wc. Waterfles mee.. er staat nog geen schoon drinkwater..
Lieve koks gaan meteen aan de slag. Ze zijn al wakker. 10 minutes miss.. Ok. Ik ga op een tak zitten. Het is wat het is. Nog even een leren mond.
Langzaam komt de zon op.. weer zo'n schoonheid. Ik loop langs de tent van Pieter en Peter Paul; jongens even kijken.. maar ze hebben de tent al opengeritst.
Ik duik mijn slaapzak nog even in met een opengeritste tent en geniet van het schouwspel recht voor me. Ik geniet van wat water en de warmte van mijn slaapzak.
Nog een aantal uur dalen en dan zijn we er.. En nu nog even hier.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
