feest en terugreis

Hotel:
Huurspullen inleveren. Mrs you also rented a hat.. O gosh sure! I gave it to one of the guides. I'll pay. No problem. Gauw naar de kamer. Afspoelen, zwemmen en dan echt douchen.

Maar eerst; thuis laten weten dat we ok zijn. Ouders die meer dan opgelucht zijn.. eindelijk bericht!

Mijn koffer staat op mijn kamer. Humor! Alles schoon! Ongebruikt, bergen repen, medicijnen.. ach; water under the bridge.. we hebben het gehaald.

Zwemmen, vrolijkheid rond het zwembad, Kilibier, chocola.
Dan douchen. Na afspoelen, zwemmen en douchen kleurt mijn witte handdoek nog steeds bruin.. voorlopig nog niet helemaal schoon.

Even de winkel in voor wat kado's voor thuis.
En dan ons feest. Het is in de tuin. Een stroomstoring zorgt voor extra sfeer. Want even is er alleen kaarslicht. Er is eten, drinken, prachtige tafels op het gras, onze gidsen zijn er, met een stel meiden delen we mascara (weer een beetje vrouwelijk), vooral schoon, en opgelucht. Nu komt de euforie. We hebben het gehaald. En wat blijkt; alle odds tegen, maar onze groep heeft het hoogste slagingspercentage van de 3. We zijn trots.

Danny verwoordt onze trots. Hij is projectleider namens War Child en is steeds een rustige, flegmatische rots in de branding geweest. Wat hebben we veel kunnen doen voor die kinderen, wat hebben we het bekroond met een geweldige teamprestatie. Wat voelt dat goed. Een afrikaanse groep zingt en danst. Genieten.

Diploma.. en dan afscheid van de gidsen. Ik loop naar m'n kamer en verzamel schone kleren uit de koffier. Thermoshirts en andere spullen. In twee stapels neem ik ze mee. Een geef ik aan Peter, de ander aan Laurentio. En opnieuw is het met Peter woordeloos communiceren via de ogen. Veel hugs, veel vuisten op de borst en dankbare ogen. Over en weer. Mama Maria. My dear friend. Thank you so much!

We pakken de koffers en nemen afscheid van achterblijvers die nog een safari gaan doen. De groep van de heenreis vertrekt grotendeels weer gezamenlijk voor de terugreis.

Een nacht van reizen over Mombasa. De zon op zien komen over de Sahara - schitterend! - landen in Istanbul. Lunchen daar. Opfrissen, hopen op tijdig vertrek. Weer het vliegtuig in. Iedereen steeds dikkere enkels en voeten. Ik voel mijn voetzolen niet terwijl er tegelijk zenuwscheuten uit mijn rug over mijn hielen vliegen. Niet teveel aandacht aan besteden. Wat bewegen. Straks thuis maar kijken. Wat wil je na deze megaprestatie.

En dan aankomen op Schiphol. Reikhalzend kijken we naar onze koffers.. ze zijn er!

Afscheid van het team. Jeetje, hoe doe je dat na deze week? We omhelzen, delen welgemeende woorden en zien elkaar bij de reünie. Gelukkig maar.

De douane pikt me er nog even uit. Zak vol medicijnen. Ja ongebruikt, ja beetje veel, ja koffer kwijt. Een zakje met twee steentjes.. (van gids Peter gekregen, mocht niet, toch gegeven); van het hotel, zeg ik neutraal. De getrainde douanier kijkt me aan; ja vast, want van de Kilimanjaro mag je niks meenemen. Voegt u zich maar weer bij de groep. Knipoog.

Schuifdeur door.. en dan de armen en ogen van ouders, broer, man, nichtjes. Juichende War Child medewerkers.. ik huil en lach tegelijk. Ontlading. We drinken wat. Weet niet waar te beginnen, hoe in hemelsnaam te vertellen wat we hebben meegemaakt, wat het heeft gedaan.

Myrthe had college, dus op de terugweg bij haar langs. Ze omhelst me, maakt lekker eten. Ik geniet ervan.

Dan naar huis. Mijn benen zijn tonnetje dik. Een meer dan de ander. Toch maar even bellen met huisartsenpost. Toch maar even langskomen mevrouw. Trombose risico hoog. Toch maar even injectie.. 23.00 uur thuis. En heel gauw lekker slapen in een echt bed. Mijn geest is er nog niet, maar mijn lijf is in ieder geval in Nederland.