Dag 3 - hoogteziek

Zoals deze hele week; very early rise. Ik slaap goed. Blokken van drie uur diepe slaap x 2. Het is niet slecht. De rest lig en rust ik. Van ca. 21.00 tot 06.00.

De routine in de tent begint te wennen. Spullen voor de nacht organiseren. Fles warm water in de slaapzak. Kruik en voorraad vocht in een. Ik drink telkens als ik wakker word. In de ochtend spullen voor de dag organiseren, opfrissen met een doekje en deodorant. Tanden poetsen. In thermogoed en trui slapen. Jas als kussen.

Ontbijten wordt lastiger. Geen trek. Deze ochtend wat last van mijn darmen. Maar het moet. Pap vul ik aan met proteine-poeders die op tafel staan. Thee, twee bekers. Water, voordrinken. Maar ik heb geen trek en geen dorst. Mmm. Ik drink veel, maar ga weinig naar het toilet. Ik voel de waarschuwing aankomen; ik houd vocht vast. Risico op hoogteziekte.

Niet over piekeren, gewoon gaan. Wel even gezorgd voor ibuprofen vanwege hoofdpijn vorige dag. We zijn een uur of twee op pad als de hoogteziekte toeslaat. Mijn darmen draaien alle kanten op. Ik kondig aan nu een rots op te moeten zoeken en verdwijn erachter. Acute hoofdpijn waardoor ik scheel zie. Misselijk, duizelig. Het duurt. Jurjen roept; gaat het? Jaa, mompel ik. Maar het gaat niet. Ik strompel terug naar Peter en Jurjen. Ga tegen een rots zitten, leun achterover en verdwijn in een lichte roes. Zo beroerd! Ik hoor Jujen en Peter overleggen. Hoor een vrouwenstem vragen: does she have altitude disease?

Jurjen komt naar me toe: kun je lopen? Overleg met de gids; wat is het plan? Peter en Jurjen besluiten dat Jurjen door moet gaan lopen anders raakt hij te ver achterop. Gids Peter blijft bij me. Er is overleg met de hoofdgids die al verder is. Er wordt iemand naar ons toegestuurd om te zien of ik nog verder kan. Jurjen sommeert Peter dat hij die beslissing neemt en niet ik. Ik zie dat hij het vreselijk vindt verder te moeten en kan alleen maar mompelen; Ga!

Peter wil me in de benen hebben. Ik sta op. Wankel. Dan zie ik een vrouw vlak bij me op een rots zitten en in haar tas zoeken. Het is een Australische die net vroeg of ik hoogteziekte had. Do you want Diamox (middel tegen hoogteziekte)? Yes please! breng ik uit. Haar gids vertelt me de dosering, dat ik extra moet drinken. De collegagids arriveert. Hij checkt me. Ik mag het nog proberen, hoef niet meteen terug naar het rescuekamp. You are weak, but we are gonna try!. Ok, zeg ik. Geen idee waar ik ja op zeg. Laten we maar gaan.

Heel langzaam lopen we omhoog. De diamox begint te werken, voel me minder ziek worden. Het gaat ontzettend langzaam maar ik klim nog. En na een onmeetbare tijd (wat is tijd hier?) bereiken we een rotsblok op 4400 m hoogte met een kruising; Lavatower en Barancco-camp. You have made it, zegt mijn gids. Hoezo? Ik blijk de kruising bereikt te hebben waar ik door kan naar het volgende kamp en niet terug hoef naar een rescue-kamp. Het laatste had betekent dat de reis over was. Opeens realiseer ik me wat het betekent.. ik kan door! Yes!!

De gids (ben helaas door de dufheid van de hoogteziekte zijn naam kwijt) geeft me zelfs nog een keuze: wil je door naar Lavatower (4600 m) waar de groep is, of naar het kamp afdalen? Gids Peter kijkt me aan; its better for your health to go to camp.. Voorzichtige blik. Ik communiceer veel via oogcontact met hem, hij is doof geworden door een ongeluk. Kijk hem aan en beslis meteen; ik ga naar het kamp. Hij knikt met glimmende ogen; goede keuze.

Een lunchpakket wordt naar beneden gebracht door een drager. We eten wat op een rots. Geen trek, maar het moet. Daarna dalen.

De vorige dag leerde Peter ons al wat over het afdalen. Nu besluit ik zijn voetspoor strikt te volgen. Ik zit vlak achter hem en volg al zijn stappen. Het bespaart me de energie van nadenken over welke stappen, welke rotsblokken, welk wendingen. We gaan als een speer. Naar beneden, even weer omhoog en daarna weer naar beneden. Ik geniet van het uitzicht, van de cactusachtige bomen. Peter vertelt erover. En over de twee vogeltjes die hier nog voorkomen. Zijn collega kijkt me tijdens een korte rust en zoveelste plaspauze aan; you are not weak, you are very strong. You are gonna make it. Ja, zeg ik. Dat ga ik.

De wat terugkerende hoofdpijn negeer ik. Ik drink me suf, plas me suf en het komt goed.

Het kamp kom ik binnen met een brok in mijn keel. Ik heb het gehaald. Peter Paul zit al voor de mess-tent. Hij is een snelle loper en zit meestal in de voorhoede. De groep heeft natuurlijk gehoord dat ik onderweg ziek ben geworden. Hij ziet me binnenkomen en kijkt verbaasd en bemoedigend: top, je bent er! Als hij direct mijn gids een hand geeft en zegt; thank you for bringing my friend home, realiseer ik me wat deze reis doet. Maatjes of je elkaar nou wel of niet goed kent. En dankbaarheid naar de superbegeleiders.

Nu ik er ben voel ik hoeveel de hoogteziekte heeft gedaan. Eerst nu maar even rusten, drinken en nog een ibuprofen. Nath deelt haar Diamox met me. Want ook die zit in mijn koffer. Ik besluit de rest van de tocht Diamox te slikken. En ibuprofen bij de hand te hebben.

De avonden zijn kort. We eten gezellig. Kletsen, zitten met jassen en hoofdlampen om tafel, bespreken fysieke details die je normaal niet zou bedenken in een zinnig gesprek en kijken naar de volgende dag: heb je die muur gezien? Dat is de Barancco-wall; klimmen morgen! Yes!

Morgen een dubbele dagtocht om van de 7-daagse een 6-daagse te maken. We duiken er vroeg in. Goed slapen.