Dag 4 - barranco-wall en verder..!

Ik kan er kort over zijn;
Als je de Barranco-wall beklimt, de zon schijnt, je weer bij het team kunt aansluiten, dan kun je je geluk niet op!

We klauteren met handen voeten omhoog, iedereen geniet. Het is een uitdaging en heerlijk om te doen. Niemand doet moeilijk, niemand staat te bibberen, gewoon gaan!

Op een plateau genieten van geweldig uitzicht, we drinken en eten voortdurend, maken mooie foto's. Genieten.

Natuurlijk weten we dat na uren klimmen het kamp waar we lunchen eigenlijk ons nachtkamp zou zijn. We weten ook dat we daarna nog eenzelfde stuk verder moeten lopen. Dit is de inhaal dag. We weten ook dat we 's avonds maar een paar uur zullen rusten voordat we de nachttocht naar de top gaan maken. Maar het is zo leerzaam deze tocht; elk moment telt. En je denkt niet te ver vooruit. Nu geniet je. Straks misschien minder, maar ook dat is tijdelijk.

Tijdens de lunch meldt de heftige hoofdpijn zich weer. Ik verdwijn weer even in een koker, rust uit tegen een steen, zucht de misselijkheid weg. Nog maar drie keer Diamox genomen, nog maar een dag geleden dat ik zo ziek was. Mijn lichaam moet nog inregelen. Ik neem het zoals het komt. Jurjen is weer attent, haalt me uit de wind, stelt een andere rots voor om tegen aan te liggen. Ik drink veel, neem Ibuprofen en het zakt langzaam maar zeker.

Na de lunch weer op pad. Dalen, stijgen, dalen, stijgen. We komen in een woestenij terecht. Niets dan rotsen, stof, stenen. Geen begroeiing meer. De rotsen zijn kleiner, dus de privacy voor de dames neemt zienderogen af. We schakelen maar weer. Dan maar in enig zicht je behoefte doen. Het is niet anders. We lachen erom. Delen repen, water, masseren elkaar als het nodig is. En weer verder. Beetje opletten wie meekomt en wie niet.

De laatste klim naar kamp 4 is stijl en aan het einde van uren lopen. Het is volhouden. Voetje voor voetje. Pole pole, langzaam! Laat de berg je dragen, bevecht hem niet. Its all in the mind, roepen we grappend de hele week. Het is een citaat van vrolijke optimist Dennis. Maar wat zal het waar blijken deze week.

Kamp 4 ligt op 4600 meter. Het terrein is een verzameling losliggende keien en steentjes. De lucht is zo ijl. Alles kost hier energie. Zelfs het aantrekken van je broek, het opendoen van een tentrits. Ik hoorde geamuseerd dat de gotvers hier vaker voorkomen dan in de andere kampen. Een tegenwerkende rits is hier geen grapje!:-)

Het besef landt steeds meer; we gaan vannacht naar de top. Jemig, we gaan echt naar de top! Eten omdat het moet. Arme koks, zoveel werk en zo weinig trek bij ons. En altijd warm water.

Cindy loopt langs de tent; ze gooit ongevraagd schone sokken, schone onderbroek en drie repen naar binnen: ik wil dat je het redt! Het raakt me enorm. Wat een schat. Het zijn de dingen die ik niet heb omdat mijn koffer er niet is. Ze weet dat en deelt met me.

Ik neem rustig de tijd mijn spullen te sorteren. Geen haast, gaat niet. Om 20.00 uur doe ik mijn hoofdlamp uit. Maar even proberen te slapen. Ik doezel. Word wakker; plassen. Mijn gekregen plaszak bewaard voor deze nacht. Wist dat het hier op zijn oncomfortabelst zou zijn om naar de toilettent te gaan. Elke stap kost energie en je struikelt over de stenen. Maar ja.. ik moet er vier keer uit. Dan maar vlak buiten de tent. Aankleden iedere keer, schoenen aan, tent open. Maar ik vind het niet erg. Ik verlies zoveel opgehoopt vocht dat ik steeds blijer word; ik ga het redden; ik word niet ziek onderweg naar boven!

Om 00.00 uur hoor ik de gidsen weer fluisteren bij alle tenten; are you awake? We gaan! Ik sliep in mijn klimkleding en hoef alleen de laatste laag aan te trekken. We komen hier ook terug dat scheelt.

Nienke deelt haar laatste tablet sportdrink met me. Ook een topgebaar! We gaan op pad. In een lange rij lampjes in het donker beginnen we aan de top-beklimming.